'Ik ben doodmoe van het ruziemaken'
Anne-Gré (36): ‘Ik heb lichamelijke klachten en ben doodmoe. Moe van het ruzie maken. Voor de buitenwereld doe ik alsof het goed gaat met ons gezin. Maar zodra de deur achter me dichtvalt is het een hel. Mijn man, Frank, kleineert me waar mijn kinderen bij zijn. De spanning is om te snijden. Het moeilijkst vind ik dat mijn kinderen er last van hebben.
Ik kom uit de Randstad en verhuisde naar een dorp. Voor de man, waarmee ik trouwde en drie kinderen kreeg. We zijn er voor elkaar. In voor en tegenspoed. Dat hebben we elkaar beloofd in de kerk.
Ik werd verliefd op mijn man omdat hij zo attent was. Bovendien hadden we dezelfde hobby: zingen in een popkoor. Ik ben soms een kluns en daar maakte hij vaak grapjes over. Ik kon er zelf ook meestal wel om lachen. Tot het moment dat hij mij –tegenover zijn familie tijdens een verjaardag- voor schut zette. Ik maakte er niet direct een punt van, al raakte het me enorm. Hij werd steeds gemener en de steken onder water werden harder.
We hebben een dochter en twee zoontjes. De oudste heeft nachtmerries en kan zich niet goed concentreren op school. Ze hoort ons ’s avonds ruziemaken. Helemaal als Frank wat biertjes op heeft. De jongens trekken zich juist vaak terug. Ik heb het gevoel dat ze het zoveel mogelijk proberen te negeren. Ik vertel ze dat het niet goed is wat hun vader doet als ik weer eens verrot gescholden word of een duw krijg.
Vorig jaar kreeg Frank een huisverbod. Het liep weer eens de spuigaten uit. We hadden even de tijd om op adem te komen. Ik heb hulp gekregen… en krijg nog steeds hulp. Ik leer om beter voor mezelf op te komen. Ik heb vele malen op het punt gestaan om met mijn kinderen bij hem weg te gaan. Maar ik ben bang voor het onbekende. Bang om mijn huwelijksgelofte te verbreken en om mijn schoonouders, waar mijn kinderen zo dol op zijn, onder ogen te komen.
Ik ben degene die een keuze kan maken. Het is alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Dankzij de hulpverleners om me heen heb ik het gevoel dat ik niet alleen sta. Ik moet dit laten stoppen.’
‘Ik heb lichamelijke klachten en ben doodmoe. Mijn man kleineert me. De spanning is om te snijden. Het moeilijkst vind ik dat mijn kinderen er last van hebben.''
Hulpverlener (naam invullen): ‘We vinden het belangrijk om naast onze cliënten staan, hen te ondersteunen en te versterken. Kortom, we zetten hen in hun kracht en proberen hen bewust te maken van de mogelijkheden en onmogelijkheden in zijn of haar positie. In deze situatie hebben we met moeder gesproken over de verantwoordelijkheid die zij heeft voor haar kinderen. We gaven haar informatie en advies over de schadelijke gevolgen voor de kinderen wanneer ze worden blootgesteld of getuige zijn van huiselijk geweld (lichamelijk en of psychisch). Hierdoor kon deze moeder de juiste beslissing nemen in het belang van haarzelf en de kinderen. Vanuit de hulpverlening blijven we dit gezin monitoren.