‘Ouderenmishandeling komt vaker voor dan we denken’
Meneer van der Berg (86): ‘Mijn jongste dochter stond na haar scheiding op straat en kon alleen bij mij terecht, zei ze. Wat doe je als ouder wanneer je volwassen kind met tas vol kleren op de stoep staat? Tuurlijk laat je haar binnen, je geeft haar te eten en zorgt ervoor dat ze zich weer kan opladen.
Ze bleef een weekje, zodat ze orde op zaken kon stellen. Een nieuw huis kon regelen en afspraken met haar ex-partner kon maken. Maar een week werd een maand en een maand werd een jaar. Het ging niet goed met hem. Ze dronk te veel en gokte, al kwam ik daar pas veel later achter. Daar lag ze dan… op de bank, voor zich uit starend en met bonkende hoofdpijn. Of ze wat geld mocht lenen voor paracetamol. Daar begon het mee. Naarmate de weken vorderden ging ze er steeds vaker met mijn pinpas vandoor. Ze ging boodschappen doen, maar als ik samen met mijn oudste dochter, die me helpt bij de boekhouding, op mijn bankrekening keek zag ik dat ze er veel meer geld vanaf haalde. Eerst waren het tientjes. Daarna honderden euro’s.
Aangifte doen
Mijn oudste dochter sprak haar erop aan en ze ontkende. Soms ruzieden ze samen op de gang. De sfeer was niet fijn. Ik was doodmoe, kreeg er de zenuwen van en schaamde me voor mijn situatie. Een vriend, die ik het probleem toevertrouwde, zei dat ik aangifte moest doen bij de politie. “Dat nooit, het is mijn kind” zei ik tegen hem. Ik trok me steeds meer terug en volgens mijn oudste dochter werd ik vergeetachtig, terwijl ik juist zo pienter ben voor mijn leeftijd. Ze nam me mee naar StopHuiselijkGeweld.nu. Hier sprak ik met een hulpverlener die mijn gevoel begreep. Ze luisterende en dacht met me mee. Ze kwam regelmatig bij me thuis om over het probleem te praten. Ik wist dat ik mijn dochter voor een ultimatum moest stellen, maar ik durfde het niet. Ik was bang voor hem.
Ander huis
De hulpverlener dacht met me mee en verwees mijn dochter door naar een andere hulpverlener. Ze heeft slechts een keer een gesprek gehad. Ze had er geen behoefte aan, zei ze. Uiteindelijk hielp de hulpverlener me bij het vinden van een ander huis. Doordat ik steeds slechter liep werd het lastiger om de steile trappen in mijn huis te lopen. Een appartement met zorg en sociale activiteiten in de buurt zouden beter haar. Omdat het appartement maar één slaapkamer had kon mijn dochter niet mee. En zo geschiedde. In mijn nieuwe appartement ben ik tot rust gekomen, ik heb goed contact met mijn buren en mijn dochter, die inmiddels ergens anders onder dak heeft gevonden, wordt hier niet toegelaten. Het is een verdrietige situatie, maar dit was achteraf de beste oplossing voor iedereen.’
Hulpverlener biedt luisterend oor
”Ouderenmishandeling komt veel voor”, vertelt de hulpverlener. “Meestal gebeurt het door kinderen en/of kleinkinderen en is de oudere niet bereid om aangifte te doen. Als hulpverlener begrijpen we dat mensen een loyaliteitsprobleem hebben. In deze situatie luisterden we naar het verhaal van meneer en lieten we merken dat we naast hem stonden. Stapje voor stapje werd voor hem duidelijk dat de situatie onhoudbaar was en dat ze voor zichzelf moest kiezen. Door –heel creatief- een andere woning voor haar te vinden, hoefde ze de confrontatie met haar dochter niet aan.’