'Ik mocht meekijken toen het slecht met hen ging. Ik mag nu zien dat het goed gaat!'

‘’Deze week sprak ik één van mijn cliënten: een getrouwde vrouw van mijn leeftijd met twee kinderen. We waren in gesprek over de afgelopen twee jaar’’, vertelt Manon Negerman, (school)maatschappelijk werker bij Zorggroep Oude en Nieuwe Land.

‘’Twee jaar geleden deed ik melding bij Veilig Thuis. Haar zoon had in een gesprek met mij verteld over de zorgelijke thuissituatie waarbij verslavingsproblematiek, verwaarlozing en huiselijk geweld een rol speelde. Hij was toen 13 jaar, maar kon geen kind zijn. Hij zorgde namelijk voor zijn verslaafde ouders. Op school viel hij uit. Kwam niet opdagen of werd ziek gemeld. Er was altijd wel een excuus of reden om niet naar school te gaan. In gesprek met hem leerde ik de jongen achter deze jongen kennen die er volgens velen 'er een zooitje van maakte'. Nadat ik zijn ouders gesproken had en hen vertelde dat ik de thuissituatie zorgelijk vond en melding zou doen bij Veilig Thuis had ik gedacht dat ze in verweer of ontkenning zouden gaan. Dat ze de situatie zouden bagatelliseren of anderszins. Maar dat gebeurde niet. Ook niet toen er een uithuisplaatsing volgde. Ze zochten mij juist op. Wilde er alles aan doen om hun zoon weer thuis te krijgen. De ouders werkten overal aan mee. Hun zoon heeft anderhalf jaar in een woongroep geleefd. We hebben in die periode regelmatig contact gehad.’’

Manon; ‘’Nu is het twee jaar later en zie ik hen eens per twee maanden. We hebben geen plan van aanpak of doelen. Het gezin wil gezien en gehoord worden en dat doe ik. Ik mocht meekijken toen het slecht met hen ging. Ik mag nu zien dat het goed gaat! Hoewel je soms negatieve verhalen hoort over uithuisplaatsingen, geven deze mensen aan dat dit op dat moment het beste was. Het was nodig om te komen waar ze nu staan.’’