Maatschappelijk werker Manon: ‘’Niet wegkijken bij een melding, maar doen.’’

‘’Met een bedrukt gezicht loop je mijn spreekkamer binnen. Je geeft aan dat de OTS (onder toezichtstelling) met 12 maanden is verlengd. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik je voor het eerst zag. Je was 12 jaar en vertelde wat er thuis speelde'', vertelt maatschappelijk werker Manon Negerman. 

''Je was dagelijks getuige van het overmatig alcoholgebruik van je ouders. Wanneer je moeder dronken en laveloos op de bank lag, bracht jij haar naar bed. Wanneer je vader met spullen in huis gooide, ruimde jij de troep op. Je spijbelde van school om thuis de boel draaiende te houden. Je was 12 en kon geen kind zijn. Dit waren jouw eigen woorden en als het klopte wat je mij had verteld dan moest ik hier iets mee doen. Nu. Vandaag nog. Wat volgde waren gesprekken met je ouders, Veilig Thuis en uiteindelijk werd er - ondanks de geboden hulp in het vrijwillig kader, door de kinderrechter besloten dat een uithuisplaatsing noodzakelijk was. Je ouders waren aangedaan, maar konden zich er bij neerleggen. Ze verweten jou niet dat je mij alles had verteld. Ze keerde zich ook niet tegen mij of de hulp die werd ingezet. Ik bleef in contact met jou én je ouders. Ik stond naast jullie en keek mee. Als jullie baalden vanwege voogd nummer 4 in twee jaar tijd, bleef ik voor jullie in beeld en keek of liep niet weg. Mijn rol was vanwege de OTS en de gedwongen hulpverlening nihil. Nihil, maar wel van belang. In de afgelopen twee jaar zijn je ouders afgekickt. Jij bent twee keer verhuisd van gezinshuis naar een woongroep. En vandaag de dag woon je weer thuis. Het is weer veilig genoeg. De verlengde OTS vind je niet leuk, maar is wel van belang en ter bescherming van jou. Net zoals de reden dat jij aan mij je verhaal deed omdat je weer kind wilde zijn en de hoop die je had dat ik je kon helpen. Net zoals dat dat de reden was dat ik hiervan melding deed en de melding besprak met jouw ouders in het belang van jou en jouw ontwikkeling.’’